Jakaś staruszka przechodząca po parku, nachyliła się nad nim. - Drogie dziecko! Pokaż mi to! To jest wspaniałe! Jesteś malarzem? Ja w twoim wieku bawiłam się z koleżankami... A to były czasy... - zaczęła trajkotać jak na prawdziwą staruszkę przystało. - Codziennie chodziliśmy po ulicach, bujając się w rytm muzyki naszych czasów... Nawet miałam kolegę, nazywał się Yoshiki, który bardzo lubił jeździć starymi rowerami... Rozumiesz? A był taki podobny do ciebie... - powiedziała usmiechając się serdecznie i zakładając obie ręce na gałce laski.

- A to bardzo dobrze. Utrzymuj rodzinę, dziecko! Mężczyzna powinien być jej głową i zarabiać na swoją zonę! U mnie w domu to ja zarabiałam! A to nic dobrego - powiedziała babcia. - Mąż siedział w domu, a kobieta pracowała! Dobrze, że ty synu, jesteś inny! Dzięki ci panie! Twoja kobieta ma pewnie z tobą dobrze...

- Ah to bardzo niedobrze! - powiedziała. Powinieneś kogoś znaleźć, dopóki nie jest za późno... Zresztą dobrze jest mieć kogoś blisko siebie...

Staruszka usmiechnęła się i wzruszyła ramionami. - Jak uważasz, dziecko... - powiedziała. - Ja już muszę iść... Miejmy nadzieję, że zobaczę jeszcze nie raz twoje obrazy! Do widzenia! - mowiąc to, zniknęła za drzewami.

"Oczywiście" Powiedział chłopak usmiechajac się:"Skąd sie tu wzięłaś? Czyżbym był tak skupiony nad pracą że cie nei zauważyłem?"

"Och konkursie? Nie..Nie myślałem o tym..Mam zbyt wiele rzeczy na głowie..Ale dziękuję. To miłe co mowisz..Na imię mi Reun."

"Jesli chcesz...tylko nie rozumiem dlaczego ci tak zależy.." Chlopak był zdziwoiny postawą neiznajomej dziewczyny...:'Tien...Przecież mnie nie znasz.."