Kawałek zieleni w mieście. Piękny zadbany park jest wizytowką ekologiczną miasta...

Pośród rozlożystych drzew dających cień i schronienie stał młody chłopak..Na trawie rozlożoną miał sztalugę a wokoło neigo lezały obrazy i farby...Wlaśnei malował kolejny krajobraz mocno skupiając się na liściach i gałęziach, które tak uwielbiał rysować:"Są tak zawiłe jak moje zycie.." Pomyślał rysując właśnie gałąź niezwykle poplątaną i idąca kręto ku górze drzewa:"Może jakoś uda m isie je naprostować.." Odparł po chwili optymistycznie rysując teraz gałąź dużo prostszą od poprzedniej...

Jakaś staruszka przechodząca po parku, nachyliła się nad nim. - Drogie dziecko! Pokaż mi to! To jest wspaniałe! Jesteś malarzem? Ja w twoim wieku bawiłam się z koleżankami... A to były czasy... - zaczęła trajkotać jak na prawdziwą staruszkę przystało. - Codziennie chodziliśmy po ulicach, bujając się w rytm muzyki naszych czasów... Nawet miałam kolegę, nazywał się Yoshiki, który bardzo lubił jeździć starymi rowerami... Rozumiesz? A był taki podobny do ciebie... - powiedziała usmiechając się serdecznie i zakładając obie ręce na gałce laski.

"Bestroska mija droga pani, a jak chce sie utrzymać rodzinę czasem trzeba popracować..Niestety nei mam czasu na zabawę.." Odparł z uśmeichem choć trochę ironicznie chłopak wracajac do kreślenia konarów...

- A to bardzo dobrze. Utrzymuj rodzinę, dziecko! Mężczyzna powinien być jej głową i zarabiać na swoją zonę! U mnie w domu to ja zarabiałam! A to nic dobrego - powiedziała babcia. - Mąż siedział w domu, a kobieta pracowała! Dobrze, że ty synu, jesteś inny! Dzięki ci panie! Twoja kobieta ma pewnie z tobą dobrze...

"Nie mam kobiety prosze pani..." Odparł chłopak nie odrywając wzroku od płótna:"Malarstwo i pomoc w domu zajmuje mi cały wolny czas.."

- Ah to bardzo niedobrze! - powiedziała. Powinieneś kogoś znaleźć, dopóki nie jest za późno... Zresztą dobrze jest mieć kogoś blisko siebie...

"Racja.." Odparł chłopak wciąz nei przestając malować:"Ale są rzeczy ważne i wazniejsze Prosze Pani.."

Staruszka usmiechnęła się i wzruszyła ramionami. - Jak uważasz, dziecko... - powiedziała. - Ja już muszę iść... Miejmy nadzieję, że zobaczę jeszcze nie raz twoje obrazy! Do widzenia! - mowiąc to, zniknęła za drzewami.

Dziewczynka stanęła z tyłu chłopca nachylając się by zobaczyc obrazy. "Są bardzo ładne" - powiedziała uśmiechając się - Mogę zobaczyc?- zapytała

"Oczywiście" Powiedział chłopak usmiechajac się:"Skąd sie tu wzięłaś? Czyżbym był tak skupiony nad pracą że cie nei zauważyłem?"

Możliwe - powiedziała dalej się uśmiechajac - twoje rysunki są bardzo ładne... Myślę że taki talent nie powinien się zmarnowac... Nigdy nie myślałeś nad tym by wziąśc udział w jakimś konkursie? Ach głuptas ze mnie! Nie przedstawiłam się! Mam na imię Tien. A ty?

"Och konkursie? Nie..Nie myślałem o tym..Mam zbyt wiele rzeczy na głowie..Ale dziękuję. To miłe co mowisz..Na imię mi Reun."

Miło mi - powiedziała po czym dodała - Niedaleko jest ogłoszenie o konkursie plastycznym odkrywanie nowych talentów czy coś w tym stylu... Jest podany adres. Skoro twierdzisz że nie masz czasu... Może ja zaniosę którąś z twoich prac?

"Jesli chcesz...tylko nie rozumiem dlaczego ci tak zależy.." Chlopak był zdziwoiny postawą neiznajomej dziewczyny...:'Tien...Przecież mnie nie znasz.."

Owszem ale... hmm po prostu uważam że masz szansę się wybic... I chciała bym ci w tym pomóc. Na prawdę szkoda byś się zmarnował - powiedziała nadal się usmiechając. Zasatnawiała się czy aby jej zachowanie nie jest zbytnio podejrzane...

"Dziękuję" Odpowiedział chłopak uśmiechajac się blado:"Od kariery jednak waznejsze są dla mnei pieniądze na leki dla mojej babci.."

Rozumiem. Jednak sława nie oznacza zaniedbania rodziny. Poza tym jeśli ci się uda będziesz miał pieniądze na lekarstwa dla babci i nie tylko. Nikt nie powiedział że nie możesz się rozwijac tutaj w Nagoyi - powiedziała tym razem z wyraźną powagą

"Tak myślisz? Nie sądzę bym mial aż tak wielki talent by zarabiać wiele.." Powiedział ze smutkiem poczym dodał:"Ale mogę spróbować..."

Reun! Jeśli w siebie nie uwierzysz... Nikt w ciebie nie uwierzy... Chociaż nie! Ja w ciebie wierzę! - powiedziała z lekkim uśmiechem

"Dziękuje.."  Odparl chłopak kończąc rysunek:"Na dzis juz chyba wystarczy...Może dasz sie zaprosić do mnei od domu? Poczestuje icę czymś slodkim..Bo moja babcia to urodzona kucharka.." Powiedział uśmiechając się. Żal mu było ,że nie może zaprosić koleżanki do pubu lub resteuracji, ale jego budżet mówił stanowcze NIE.

Ach bardzo chętnie! Uwielbiam słodkości domowej roboty! Są dużo lepsze niż te w kawiarniach i sklepach wydaje mi się że gdy robi się je dla najbliższych robi się je z sercem! - powiedziała dziewczynka całkiem szczerze. Uwielbiała wypieki babci

"W takim razie poczekaj tylko zbiorę rysunki.." Powiedział chlopak uśmiechając się i przystępując do zbierania dzieł. Gdy skonczył włożył je do wielkiej teczki którą zarzócił na ramię:"To niedaleko.." Powiedział prowadzac dizewczynę gdzieś w głąb miasta...